A FORZA DO MAR

Nestes días pasados, de fortes tormentas, o mar ergueito na súa magnitude, mostrou a súa forza, o seu empuxe, deixando en moitas ocasións, esas obras dos humáns, como recheos, paseos marítimos, pantaláns, abrigos, medios desfeitos, e vindo o recordo aquela frase, de que o mar non se lle poden poñer cancelas.

Un mar para admirar, defender, aproveitar de forma responsable os seus recursos. Un mar de vida, as veces tamén de morte para algúns mariñeiros. Un mar de sorpresas e misterios.

Admiramos o mar, respetámolo, e pintámolo, no seu esplendor, coa súa forza, coas súas ondas,

para seguir disfrutando del, mais sempre co respeto e defensa que merece, e denunciando as agresións e contaminacións que algúns aínda seguen a provocar.

Eu seguirei pintando o mar, co seu esplendor, coas súas forzas, cos seus misterios.

Un saúdo.

A NECESIDADE DA CULTURA

Nestes tempos que corren, a situación económica derivada da crisis económica, que levou a moita xente o paro, é a maior preocupación dos cidadáns, e tamén debería ser a dos políticos.

Deberían estes escoitar mais os cidadáns, as súas necesidades, os seus problemas, así como as súas organizacións, tanto sindicais, como de veciños, culturais e sociais. E non como están a facer, escoitando mais os mercados, que foron en gran parte os culpables da crisis.

A crisis, que xa non é solo de falta de traballo, sinón tamén de valores, tamén afecta o mundo da cultura, cultura que algúns gobernantes pensan que poden prescindir ou minimizar, retirando apoios e subvencións, aproveitando a crisis, e decindo que hai outros prioridades.

Mais a cultura e necesaria para o ser humán, para adquirir coñecementos e ser mais reflexivos e creativos, e tamén a cultura e a arte xeneran riqueza e postos de traballo.

A cultura sirve para potenciar a nosa singularidade como pobo, con sinais de identidade propios, con unha lingua, patrimonio e tradición, e tamén con historia e contemporaneidade, que nos vai a axudar a afrontar os problemas, e tamén as crisis, con mais iniciativas e vontade.

Un saúdo.

REMATOU O ANO ADICADO A UXÍO NOVONEYRA

Aínda que o ano das Letras Galegas, adicado a Uxío Novoneyra, xa rematou fai uns meses oficialmente, para a Academia das Letras Galegas, acaba estes días con un congreso onde van a xuntar a distintos especialistas, escritores, poetas, e tamén as publicacións que se fixeron.

O parecer o retraso según a Academia foi porque a Xunta estuvo dando voltas e retrasando o citado evento, para o final non apoialo en nada, co cal tuvo que facerse cargo a propia Academia e o Concello da Coruña, que é donde se vai celebrar.

Tendo en conta que Uxío é un escritor e poeta fundamental para as nosas letras, mais sempre forte defensor da lingua e cultura galega, vinculado sempre o galeguismo e nacionalismo histórico, quizás tamén houbo outros motivos desta Xunta, que pouco apoia a cultura galega para negar os apoios para poñer en marcha o Congreso final sobre Novoneyra.

Algo que criticou con moi bon tino a propia Academia, e que debería ser extensivo a todalas persoas do mundo cultural, que traballamos pola arte e a cultura de este pais.

Eu dende logo sumome as críticas e protestas dos escritores e da Academia.

Un saúdo.

HOMENAXE A LUIS CARUNCHO

E sempre de celebrar que un pintor chegue os 80 anos e siga pintando con ilusión e certa continuidade. Esto é o que lle pasa o pintor coruñés Luis Caruncho, un dos máximos representantes a pintura xeométrica, e que ademais de pintor de longo recorrido, foi impulsor de iniciativa artísticas, como as mostras de Unión Fenosa, e tuvo responsabilidades dirixindo fundación ou museos, como este mesmo de Unión Fenosa. Pasou anos en Madrid, traballando e expoñendo, tamén en diversos paises do mundo, e as súas obras forman parte de numerosas coleccións de arte.

Por todo eso, e bon e merecido que teña unha homenaxe na súa cidade da Coruña, con unha exposición na Sala Municipal, que recolle obra en 7 momentos, como unha retrospectiva. E tamén a homenaxe que lle adicaron varios escritores e poetas na Coruña, como Xavier Seoane, Lino Braxe, Cesareo Sanchez, Fernan Vello, Anxeles Penas, entre outros.

Quizás falta tamén , unha exposición maior e mais extensa das súas obras, e tamén unha homenaxe de pintores, para que os actos da homenaxe fosen mais completos.

Un saúdo.

PONTES DE ACHEGAMENTOS

As pontes como elementos de achegamento dos diferentes, dos diversos. Achegamentos de distintas posicións, para cruzar orillas, ríos, regatos, ata rías como as que temos nós, caso de Betanzos, Vigo, entre outras outras.

Pontes diversos, dende moi antigos ata os mais modernos, dende tempos dos romanos, medioevo, ata os nosos días, por donde pasaron e pasan persoas, animais, vehículos, mercancías, e outras cousas.

Pontes para achegar novas ideas, achegamentos de culturas, das artes, da vida. Seguiremos a tender pontes de entedemento e achegamentos, cos demais para facer a vida mais intensa e mais humán.

Un saúdo.

125 ANOS DO NACEMENTO DE CASTELAO

Castelao está considerado como unha persoa fundamental para entender a historia do noso pais, polas súas aportacións nos distintos campos, no artístico, na escrita, no cultural, no político e no social. A súa capacidade de traballo, levouno a poñer en marchas numerosas iniciativas culturais , e organizacións, que levaron o nome de Galiza, do galeguismo e do nacionalismo por diversas partes tanto de España como do mundo. O seu compromiso con Galiza, coas súas xentes, e sobre todo cos mais desfavorecidos, son motivo tamén de distintos traballos en distintos eidos. Compromiso tamén coa República, o poñer en marcha o Estatuto, e logo debido o golpe militar franquista, ten que marchar o exilio Arxentino, con outros compañeiros, levando tamén alá unha gran labor, nos distintos campos, mais sempre a defensa a lingua, a cultura, as melloras sociais e politicas para Galiza que centran os seus esforzos.

Morreu no exilio de Buenos Aires no 1950, logo anos mais tarde os seus restos foron traidos para o Panteón de Galegos Ilustres en Bonaval.

E neste ano 2011 cúmprese o 125 aniversario do seu nacemento, por eso sexan benvidas todas as iniciativas que o reivindiquen, como os actos que están a celebrar por todo o pais, Galiza Cultura.

Un saúdo.

ANDAN SOLTAS AS FRIAXES

Andan soltas as friaxes, texendo de branco os campos e as cidades, sobre todo os tellados destas, e os corpos tamén andan lentos, entumecidos pola friaxe, as mans frías apenas poden facer os movimentos de sempre, narices e ourellas roxas coas friaxes, a pel branca empapada tamén de frescas humidades.

Un tempo para abrigarse e protexerse, tempos de estar nas casas, mais a mente ten que seguir a funcionar, a inventar, a reflexionar, a pensar, a comunicarse e enterarse do que pasa o noso arredor.

Así mentras aquí temos que refuxiarnos dás friaxes, noutros paises, Tunez, Exipto, ..., as persoas saen as rúas para pedir cambios, democracia, xustiza e liberdade, e un mellor e mais equitativo reparto da riqueza, e fora os dictadores, corruptos e antidemocráticos.

Coas friaxes, tamén convén estar vixiantes, pois hai cambeos que non convencen, reformas que non favorecen os mais necesitados. A pesar do frío non quedaremos quietos, hai que moverse para espabilalo.

Un saúdo.